بهونه های خوب خوب!

یه خونه ای من بساااااازم چل ستون چل پنجره ه ه... جونم چل ستون چل(چهل!) پنجره ه ه...

بلاخره به هر جون کندنی بود از پرشین بلاگ به اینجا هجرت کردیم، هرچند این هجرت اجباری بود و به خاطر نقصهای پرشین بود..اما خب هر هجرت و هر دل کندن یه سختی داره..اصلن تلخه و این تلخیشه که خش میندازه رو دل.

تو دنیای مجازی میتونی وختی زلزله تموم شد برگردی و هر چیزی که بعد از اون خرابی بجا مونده رو جمع کنی و به یه جای دیگه ببری اما تو دنیای حقیقی بعد از زلزله راه برگشتی نیست، همه چی با خاک یکسانه، اگه راهی هم باشه فقط باید برگردی تا تکه های خورد شده ی خاطراتتو جمع کنی و بریزی تو دلت تا هر وخت دلت تنگ و بال لالی شد! اونا رو مث پازل کنار هم بچینی، شاید..شاید آروم شی...شاید تسکین دردات بشه..

این چن روز به من که خیلی سخت گذشت، اما بالاخره دیروز وقتی همه پستا رو جمع کردمو اینجا کپی کردم یه کم آروم شدم..

اما خودمونیم اینجا هم قشنگه وا ! کم کم دارم بهش عادت میکنم. 

من یه بار با خودم عهد کردم به هیچ چیز و هیچ کسی وابسته نشم! اما مگه میشه ؟!! ما ایرانیا ذاتا دل بسته و وابسته ایم، به زادگاهمون ،به عزیزانمون، به خاطره ها و عکسا و یادگاریامون...

یه وختایی هم مجبوریم که بکنیم..ببُریم تا بتونیم ادامه بدیم...تا از نو بسازیم...

میگردیم دنبالِ یه بهونه..به یه چیزی یا یه جایی چنگ میندازیم که جون داشته باشیم خودمونو بکشیم بالا تا سقوط نکنیم..

میخوام شروع کنم..دوس دارم دنبالِ بهونه های خوب بگردم...میخوام یه پنجره باز کنم روبه آینده..

نمیدونم آینده چی میشه اما میخوام دیگه کمتر به گذشته فک کنم..سخته ولی من سعی میکنم.

پس از اول می خونم.. بخون تو ام :

یه خونه ای من بساااااازم چل سوتون چل پنجره ه ه... جونم چل ستون چل(چهل!) پنجره ه ه...