تقدیم به کرگدنی که تنها سفر نکرد...

نگاه میکنم از غم به غم که بیشتر است

به خیسی چمدانی که عازم سفر است..

من از نگاه کلاغی که رفت فهمیدم

که سرنوشت درختان باغمان تبر است...

تقدیم به کرگدنی که تنها سفر نکرد..

داداشی هیچ حرفی برای گفتن ندارم..شُکه شدم..فقط میگم منم تا روزی که برگردی در ِ این خونه رو تخته میکنیم. خودت این همه سال رو سردر خونه ات حک کردی: کرگدنی که تنها سفر نکرد..خب منم تنهات نمیذارم..درسته من هیشکی! نیستم، اما خواهرت که هستم..هوم؟!...پس...خداحافظ. !!